Νικήθηκε πια και ο πιο δύσκολος αντίπαλος!

Ζούσε τις πρώτες στιγμές της διεθνούς του καριέρας ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, από την ΑΕΚ στην Τζένοα, το καλοκαίρι του 2008. Ήταν τότε που σε ηλικία 20 ετών, έχοντας πια περάσει κάποιους μήνες στην ιταλική ομάδα, είχε δηλώσει: "Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στην Ελλάδα. Ό,τι και να λέγεται για το ελληνικό ποδόσφαιρο, από αυτό ξεκίνησα. Αυτό με έκανε ποδοσφαιριστή".

Ο Παπασταθόπουλος το θεωρούσε κάτι σαν υποχρέωσή του απέναντί του. Αν έφτανε κάπου, θα έφτανε με αφετηρία το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το έλεγε μάλιστα, τη στιγμή που δεν γνώριζε ακόμη ότι θα φτάσει να έχει αγωνιστεί στο ιταλικό, το γερμανικό και το αγγλικό πρωτάθλημα. Τη στιγμή που δεν γνώριζε ότι θα περάσει από ολόκληρη Μίλαν. Πως θα φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο με ολόκληρη Ντόρμουντ. Και πως θα πληρώσει αδρά για εκείνον ολόκληρη Άρσεναλ.

Πολύ περισσότερο το έλεγε σε μία περίοδο που όλοι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές του επιπέδου του, νεαροί ή όχι, έμπειροι ή όχι, με διεθνή καριέρα ή όχι, με προοπτικές ή όχι, έριχναν ή τουλάχιστον ήθελαν να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Εκείνος, παιδί που πάντα σεβόταν το περιβάλλον του, πήγαινε κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Έλεγε, θα επιστρέψει εδώ. Μέχρι και που τον χλεύασαν. Μέχρι και που τον... προσκόλλησαν. Μέχρι και στην Εθνική παραξενεύτηκαν...

Πέρασε μια 10ετία. Ο Sokratis έφτασε εκεί που δεν έχει φτάσει κανείς άλλος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Έπαιξε σε τρία κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Ιστορικά έγινε ο πιο πετυχημένος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Πήγε με την Εθνική σε δύο Μουντιάλ και ένα Euro. Έγινε αρχηγός της.

Κυρίως, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, κέρδισε την καθολική αναγνώριση. Των Ελλήνων φιλάθλων. Των φιλάθλων των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε. Των αντιπάλων. Των αντιπάλων εντός Ελλάδας. Όσο και να ψάξει το μυαλό, για κάποιον άλλον δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο.

Πέρασαν, λοιπόν, δέκα χρόνια που το ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε χρόνο, κάθε μήνα του, κάθε στιγμή του προσπαθούσε να πείσει τον Παπασταθόπουλο να μην επιστρέψει. Τελικά τα κατάφερε. Μπορεί να τού πήρε δέκα χρόνια, αλλά τα κατάφερε. Νίκησε πια και τον πιο δύσκολο αντίπαλο.

Άλλος στη θέση του Παπασταθόπουλου θα είχε πάρει πίσω την τότε δήλωσή του πολύ πιο σύντομα. Εκείνος άντεξε δέκα χρόνια. Αλλά πλέον... άδειασε τόσο πολύ, που έφτασε στο σημείο να πει ότι θα πήγαινε ακόμη και στην Κίνα για να κλείσει την καριέρα του. Πάντως, όχι εδώ! Όχι στην αφετηρία του, που τόσο σεβόταν, αλλά πλέον η ίδια τον έκανε να την αποστρέφεται... Και το είπε στην εκπομπή του Ντέμη Νικολαΐδη (στο OPEN), εκείνου που ως πρόεδρος της ΑΕΚ τότε είχε αποτελέσει το εφαλτήριο άλμα του στη διεθνή καριέρα. Σαν να έκλεισε έναν κύκλο, δηλαδή!

Ο Παπασταθόπουλος νικήθηκε κι αυτός. Εκείνος που δεν έχει λυγίσει σε τόσα χρόνια καριέρας ποτέ μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, παίζοντας στο πιο υψηλό επίπεδο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, τελικά έχασε από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ορίστε, για να μην λέμε ότι δεν κάνει και επιτυχίες...